De directeur van het Heilige Rozenkrans Ziekenhuis in Beiroet: “We moeten uit het puin verrijzen.”

“Oh, mijn God!” roept zuster Nicolas Akiki, directeur van het Heilige Rozenkrans Ziekenhuis, uit. Het is de eerste keer dat ze verschillende verdiepingen van het ziekenhuis betreedt die door de explosie van 4 augustus in Beiroet zijn verwoest. Ze legt haar hand op haar hart en verzet zich tegen de tranen terwijl ze zwijgt. Haar gezicht verraadt de pijn als ze ziet hoe het werk van vele jaren van opoffering en inspanning in zeven seconden werd vernietigd.

Het klooster waar negen religieuze zusters op de negende verdieping van het gebouw wonen is ook beschadigd. Een muur is op een van de zusters gevallen en heeft haar arm verwond. “Niemand is gestorven. Het was een wonder, want de ramen en het glas waren gebroken en sommige plafonds van de kamers van de zusters zijn ingestort. Dus ondanks mijn verdriet ben ik dankbaar dat God en Onze-Lieve-Vrouw van de Rozenkrans ons hebben beschermd,” legt zuster Nicolas uit, terwijl ze bijna strelend wijst op het beeld van Onze-Lieve-Vrouw dat deze aanroeping voorstelt en dat zich in de gang van het klooster bevindt.

Een andere zuster, Zr. Arlette, vertelt dat toen ze in de badkamer was om medicijnen te halen, ze een stem hoorde die zei: “Ga weg, ga weg” en dit zorgde ervoor dat ze een stapje terug deed voordat alle spiegels en het plafond van de badkamer naar beneden vielen.

Het ziekenhuis ligt in de wijk Gemmayzé in Beiroet, op minder dan 500 meter van de haven. Voor de explosie beschikte het over 200 bedden en belangrijke en zeer moderne onderzoeksfaciliteiten en operatiekamers, verdeeld over 18 verdiepingen, negen ondergronds en negen bovengronds. De verborgen motor, het hart van dit ziekenhuis, zijn ongetwijfeld de zusters. “Het ziekenhuis is geen doel op zich, maar een middel waarmee we met onze inzet en toewijding patiënten kunnen helpen om de moeilijkste fasen van hun leven te doorstaan, waarin pijn, onzekerheid en angst de overhand hebben,” legt zuster Nicolas, de directeur van het ziekenhuis, uit. Alle zusters combineren hun professionele werk in de verschillende afdelingen van het ziekenhuis met hun pastorale werk van menselijke en geestelijke zorg voor patiënten en personeel.

“Zonder hen zou het ziekenhuis iets anders zijn; zij zijn het bastion van ons werk,” zegt Maron Rabash, die al 28 jaar in het ziekenhuis werkt. “Dit ziekenhuis met zijn christelijke karakter is erg nodig in Beiroet. Veel patiënten kiezen ervoor om hier te komen, omdat ze weten dat ze volgens ethische waarden zullen worden behandeld,” legt de anesthesist uit, die nog steeds gekleed is in een groene jas.

Het ziekenhuis van de Zusters van de Rozenkrans, gelegen in het noordwesten van Beiroet in een dichtbevolkt gebied, bedient vele gezinnen die getroffen zijn door de economische crisis: “Soms kunnen ze niet betalen, dan zeg ik ze de helft te betalen, wat soms niet mogelijk is, dan zeg ik ze te betalen wat ze kunnen of in meerdere delen,” legt zuster Nicolas uit. “Het ziekenhuis was de parel van Beiroet en onze kapel is de parel van het ziekenhuis. Het personeel (80 artsen en 92 verpleegkundigen), de patiënten en ook de families die hun batterijen wilden opladen, troost zochten en weer hoop wilden krijgen, gingen erheen.

Op dit moment zijn slechts twee verdiepingen van het ziekenhuis nog functioneel. Eén van de liften is hersteld zodat de patiënten naar de operatiekamer en naar de COVID-testen kunnen worden gebracht. Verpleegster Clothilde, hoofd van de verpleegkundige afdeling, zegt dat veel van de verpleegkundigen getraumatiseerd zijn. Sommigen raakten gewond en Jacqueline, een 60-jarige verpleegster, stierf in de explosie. Bij de ingang van het ziekenhuis staat haar portret, met daarvoor een brandende kaars om haar in gebed te begeleiden.

De verpleegkundigen zijn gewend aan moeilijke tijden. Ze hebben veel recente ervaringen uit de laatste burgeroorlog. “Door onze ligging tussen gebieden met verschillende religies was ons ziekenhuis het toevluchtsoord voor alle patiënten, zonder enige vorm van discriminatie. De zusters gaven al hun tijd en liefde om de patiënten te genezen, zelfs in de moeilijkste tijden als er maandenlang geen eten was.”

De zusters zamelen giften in bij organisaties en overheden om het ziekenhuis weer op te bouwen. Kerk in Nood heeft beloofd het klooster van de zusters te helpen repareren. Zuster Nicolas stuurt een boodschap naar de weldoeners van Kerk in Nood: “Ik weet dat God met ons is. Ik zie Hem in de handen van zovelen die ons niet alleen zullen laten, met uw hulp zullen we ons werk kunnen voortzetten en opnieuw beginnen. We moeten opstaan uit het puin. Onze-Lieve-Vrouw van de Heilige Rozenkrans begeleidt ons in ons werk.”

Door Maria Lozano

Bekijk hier de getuigenis van zuster Nicolas:

We gebruiken cookies op deze website. Indien u doorgaat gaan we er vanuit dat u deze toestaat.

Doe een gift

Schrijf me in voor de digitale nieuwsbrief

Voor een goed databeheer hebben we deze gegevens nodig. Ons privacybeleid