Kerstverhaal: “De witte enveloppe”

Het is gewoon een kleine, witte enveloppe tussen de takken van onze kerstboom. Geen naam, geen adres. Blanco. Ze hangt daar elk jaar, al een jaar of tien. Het begon ermee, dat mijn echtgenoot Mike al het oppervlakkige gedoe en de commerciële heisa rond het kerstfeest niet kon uitstaan: het overmatig consumeren, het op het allerlaatste moment naar de winkel rennen voor een stropdas voor oom Henk of een gezichtscrème voor tante Henny – cadeaus die je maar geeft omdat je niets anders kunt bedenken.

Ik besloot om een keer voor Kerstmis naar iets heel bijzonders te zoeken, alleen voor Mike! De inspiratie daarvoor kwam onverwacht mijn kant op. Onze zoon Kevin van 12 deed op school aan worstelen. Vlak voor Kerstmis speelde hij een vriendschappelijke wedstrijd georganiseerd en gesponsord door een Kerk uit de binnenstad. De jongens tegen wie Kevin moest spelen hadden oude versleten kleding aan en afgetrapte sportschoenen, die eigenlijk alleen nog door de veters bij elkaar werden gehouden. Dat stond in schril contrast met onze jongens in glimmende blauwe uniformen en nieuwe schoenen. Toen de wedstrijd begon, zag ik tot mijn schrik dat de jongens van het andere team ook geen hoofdbeschermers droegen. Die konden de ouders van deze jongens niet betalen. De jongens uit de binnenstad verloren in elke gewichtsklasse. De een na de andere verslagen jongen stond weer op van de mat, maar deed dat met een innerlijke houding die niet deed vermoeden dat hij verloren had. Mike, die naast mij zat, schudde bedroefd zijn hoofd: “Al had er maar één gewonnen,” zei hij. “Ze hebben talent. Dit gun je niemand.” Mike hield van kinderen – van alle kinderen – en hij kende ze. Hij was coach geweest bij junior-voetbal- en honkbalteams.

Toen kreeg ik plots het idee voor mijn cadeau. Die namiddag ging ik naar een sportwinkel en kocht een assortiment worstelschoenen en hoofdbeschermers. Ik stuurde ze anoniem naar de kerk in de binnenstad. Op kerstavond plaatste ik de witte enveloppe in de boom. In de enveloppe zat een tekst met wat ik had gedaan. Dat was mijn cadeau voor Mike. Zijn glimlach was het mooiste kerstcadeau in dat jaar en in de jaren die volgden.

Elk kerstfeest hield ik de traditie in stand — één jaar stuurde ik een groep jonge verstandelijk gehandicapten naar een hockeywedstrijd en een ander jaar zond ik een cheque naar twee oudere broers van wie het huis was afgebrand. Zo ging het ieder jaar. De witte enveloppe werd een hoogtepunt van ons kerstfeest. Deze was altijd het laatste geschenk dat we openmaakten. Onze kinderen lieten er hun nieuwe speelgoed voor links liggen en stonden dan met grote ogen en vol verwachting te kijken hoe hun vader de enveloppe uit de kerstboom haalde. Hoe ouder de kinderen werden, hoe praktischer de cadeaus die zij kregen. Maar de witte enveloppe verloor nooit haar fascinatie en kracht.

In 1981 verloren we Mike aan kanker. En toen Kerstmis eraan kwam, lukte het door mijn grote verdriet bijna niet om de kerstboom op te tuigen, maar op kerstavond hing ik toch de witte enveloppe in de boom. En het bleef niet de enige: er zaten nog drie andere in! Al onze kinderen hadden, zonder het van elkaar te weten, een witte enveloppe voor vader tussen de takken geschoven. De traditie ging dus door en zal later met onze kleinkinderen voortgezet worden. Ook zij zullen met grote ogen toekijken hoe hun vaders de enveloppe uit de kerstboom halen.

door Nancy W. Gavin, Verenigde Staten, 1982

De Liefde is het oer-geschenk, zegt de heilige kerkvader Thomas van Aquino, en alles wat ons anders nog zonder verdienste wordt gegeven, met andere woorden geschonken, wordt pas een geschenk door de Liefde.